Olması Muhtemel Olan, Oldu!

Patlak torba dehşeti yaşadım bu sabah!

Köpek bokunu torbayla ilk avuçladığımda yaşamıştım o iç kıyılmasını. Yumuşak, sıcak ve kokulu bir boku ince bir naylon izolasyonuna güvenerek avucuna alıyorsun... Hani pek sevimli bir duygu değil...İşte ondan beteri varmış! 

Torbaya elimi soktum, dumanı tüten boka eğildim, ilk hamleyi, cümlesine anası gibi üç nokta koymayı seven oğlumun son noktasına yaptım, ikincisini aldım... işte o an başparmağımın değişik bir duyguyla sarmalandığını hissettim. O yumuşak ve ılık bokun içindeydi. Hissettiklerimin suratıma nasıl yansıdığını merak ediyorum. 

Parmağım havada dolaştım eve gidene kadar. Yanımdaki kağıt mendil asla işe yaramadı. Bundan sonra kolonyalı mendil de taşımam gerektiği anlaşıldı böylece... 

Tabii böyle iç kıyıcı bir tecrübeden sonra insan çiçek, böcek, falan gibi güzel şeyler düşlemeye çalışıyor... 

sizin de içiniz kıyılmıştır. Hemen aşağıdaki kırlara bakın...

Ohh! Mis! 

Hayat güzel... Valla. Bokuyla püsürüyle de olsa güzel. Aa, güneş de çıktı! Kaç gündür unutmuştuk. 

Her şey güzel olacak! 

Her bir torbanın dibine bakacağım artık! 

Patlak olanlar geri dönüşüme!

Bu arada makineyi kurtardım. 180 liraya patladı bana. Yeni makine almaktan daha ucuza geldi diye seviniyorum tabii. Daha onbeş yıl gider bu makine dediler. Demek ki, bir onbeş yıl daha benim evden uçak kalkacak her çamaşır yıkayışta.  Komşuların sorunu, beni ilgilendirmez.