26 Ekim 2012 Cuma

hiç bir şey göründüğü gibi değil...

Panço'yla dışarı çıktığımızda önce polis arabasının ışıklarını gördük... sonra bir araba daha olduğunu... parkın sonuna geldiğimizde iki ambulans ve sessiz bir kalabalık... ve yerde üstü örtülü bir ceset... takım elbiseli, ayakkabıları boyalı. apartmanın hemen önüne, tam orta yere konan bir sandalye de mırıldanarak ağıt yakan bir kadın. Genç bir adamın başı kucağına gömülmüş... diz çökmüş bir beden var sadece önünde... ve az ötelerinde sevdikleri biri... adı sadece ceset. Üzerlerinde bayramlık giysiler... Ve karşı kaldırımda bu acıya nasıl karşılık verileceğini bilmeyen sessiz bir kalabalık. Yedinci kattan kendini aşağıya bırakmanın nasıl olduğunu düşünüyorlardı belki de... Bahar sokak, bayramın ikinci günü beklenmedik bir biçimde karşılarına çıkan bu ölümü büyük bir sessizlik ve saygıyla karşıladı... Sokakta kimse tanımıyordu onları... Misafirdiler belki de... ölmeye gelmişler... biri toprak altına girecek ama diğer ikisi yürüyen ölü olacak artık...

Bunlar ilk izlenimlerimdi olay hakkında. 

Ve sonra kulaktan kulağa gerçeğin kırıntıları gelmeye başladı. 

Karısı sandığım kadın baldızıymış. Başını kucağına gömen genç adam, evet oğluymuş.  Karısının "Hah, yanında götür şimdi malını mülkünü" lafını eli belinde söylediği rivayet ediliyor...

Misafir değillermiş... Bayramlık giysi kısmı doğru, belki baldızı haberi duyup koşup geldi bir yerlerden... "Senin yüzünden intihar etti" diye telefon edilen kim? belli değil... 

Pançoyla paralel sokağa saptığımızda... Telaşlı yürüyen ama hedefi olmayan bir kadınla karşılaştık... "Ah! Ah!" diye sesler çıkartıyordu... Doğumdaki bir kadın gibi aldığı nefesi anında vererek... Ölümde de aynı nefes mi gerekiyor diye düşündüm hatta...  Birilerine kızıyordu, "çıkın be ortaya!" diyordu... sonra "Orda yatıyor işte! Orda yatıyor!" sonra aynı telaşla geri döndü, cesedin olduğu sokağa doğru gitti... Kaybolan ruhu mu arıyordu acaba?

Gece yürüyüşümüzde sokağa bir yığın arabanın girdiğini park yeri bulamadıklarını gördük Panço'yla... Panço hiç ilgilenmedi tabii bu olayla... artık boş olan ama akşamüstü son kez dünya üzerinde bir yer kaplayıp gitmiş olan adamın düştüğü yeri gösteriyorlardı birbirlerine... Taziyeye geliyorlardı... Kimse o giden adama soramayacaktı, niye yaptın diye... Anlatılanla yetinecekler... Kimi inanacak, kimi kendince daha ciddi gerekçeler bulacak... 

Benim gibi olaya sadece bir fotoğraf karesi gibi tanık olan da kendince yorumlayacak... Bayramlık giysiler, mırıl mırıl yakılan ağıt... Misafirdiler diyecek... Gerçi bunda bir hata yok... Dünya da misafiriz hepimiz zaten... 

Bir iki gün sonra başka bilgiler gelecek... Meraklar tatmin edilecek. Ama DVD dükkanına uğrayıp cd alan, ordaki insanlarla sohbet edip köşeyi döndüğünde babasının cesediyle karşılaşan oğul için hayat artık eskisi gibi olmayacak. O diz çöktüğü yerden belki hiç kalkamayacak. 

İnsanları dinlemek lazım. Henüz yaşarken... İnsanlar kendilerini acıya karşı fazlasıyla korumaya başladılar... 

"Ay derdini anlatanları dinlemek istemiyorum. Benim yüküm bana yeter şekerim. Ay vallahi onu da taşıyamam üzerimde..."

"Ay, kedi köpek alamam, ölürse, hastalanırsa, acımdan ölürüm... Katlanamam"

"Ay, ben sevmek istemiyorum... ot gibi olayım bana yeter" (tabii ki bunu demiyorlar :)

Kendini fazla koruma ve kollama, çürümeye neden oluyor. Kalpleri açmanın, bir başkasını dinlemenin, çare bulunamasa bile, içini dökmesine izin vermenin ne zararı var ki?

Sabah uyandığınızda, kedi gibi gerinin, köpek gibi zıplayın, nefes aldığınız için gülümseyin... Canınız sıkılıyorsa, bir dostunuza kahveye gidin... İki lafın belini bükün... dönüşte ağaçlara, kuşlara, çocuklara bakın, bir kitap alın ve mutluluğun bu kadarcık bir şey olduğuna inanın... 

ve... hiçbir şeyin göründüğü gibi olmadığını bilin. 




16 Ekim 2012 Salı

Bir Dostumuzu Kaybettik...


Cody

O bizim yürüyüşlerimizde tanıştığımız ilk arkadaşımızdı. 
Benim sokak iti, Panço kimliğiyle ve benim gibi bir cahille ilk sabah-akşam yürüyüşlerine başladığında eve giden köşeyi döndüğümüzde burun buruna gelmişlerdi Cody'le... 
Yüreğim ağzıma gelmişti. 
Benim koca oğlanın küçük köpeklere nasıl davrandığını bilmiyordum. Heyecanlıydı. Ödümü patlatıyordu.
Neden sonra öğrendim ki, aslında heyecanlı olan bendim, Panço'da beni yansıtıyormuş. 
Cody,  beni eğitmiş oldu yani. 
Sonraki günlerde karşılaştığımızda Panço yine heyecanla koşturuyordu yanına. Koklaşıp ayrılıyorlardı. Bu karşılaşmalarda kötü bir şey olmadığını gördükçe ben sakinleştim... Panço da sakinleşti... 
Köpekler sosyal hayvanlarmış. 
Yıllarca kedilerle yaşayan benim gibi asosyal biri için tam bir şoktu bu tabii...
Yeri gelir, haftada bir gün çıkardım evden...
Yani hayatım Panço'dan önce, Panço'dan sonra denebilecek bir milada kavuştu. 
Gerekli miydi böyle bir milat?
Koca herife bakıyorum. Evet be!
İyi ki geldi diyorum. 
Onunla ben de sosyalleştim. 
Sadece Cody'yle ahbap olmadık tabii ki... Onun "bakıcılarıyla" da tanıştık;  Adnan ve Nalan'la... 
Cody'yi en çok  Adnan'la gördük. Nalan'la karşılaşmalarımız ise daha eğlenceliydi...
Çünkü onu korkutmayı başarıyorduk. Tüm dikkatini ağır aksak yürüyen Cody'ye vermiş oluyordu ve Panço, heyecanlı, soluk soluğa yanına gelinceye kadar farketmiyordu. 
Aradan bir yıl geçtikten sonra Nalan,  Panço'nun tasmasını tutup fotoğraf bile çektirdi :) 

Cody... Kalbi tekliyordu. İlaçları yurt dışından geliyordu... Bizim beş dakika da yürüdüğümüz yolu o yirmi dakikada yürüyordu... Yaşlılıktan mı? Hastalıktan mı? Hayır.  İşine öyle geldiğinden... 
Dişi köpekle karşılaştığında üç yaşında delikanlı oluyordu birden! 
Güzeller güzeli Rotweiler Sara'yı gördüğünde İtalyan çapkınlarından beter hale geliyordu.
Sara'nın vücut çalımıyla yere yuvarlansa bile... 
Nefes nefese kalsa bile... 
O güzelim dişiden uzaklaştığında birden hasta olduğu, yaşlı olduğu ve yavaş yürümesi gerektiğini hatırlıyordu... 
Bu müthiş gösterisiyle hepimizi gülmekten gebertiyordu ama,  sıkı bir hayat dersi  de veriyordu... 

Ekip ruhunu iyi bilen bilge Cody... 
Panço'nun gıcık olduğu köpeğe onunla birlikte posta koyan...
Çocukların "hangisi daha korkutucu?" seçmelerini onları kovalayarak boşa çıkaran...
Pembe dili o bembeyaz tüylerinin arasından sarkarken, takvim güzeli gibi görünen...
Mavi hırkasıyla nazar boncuğu gibi dolaşan dostumuz...
Gitti. 

Senin yokluğunu en az "ailen" kadar hissediyoruz. 

Ve seni hep köşe başında bizimle uzun bir cadde turuna mı yoksa eve mi diye babanla bakıştığın o anda hatırlayacağız. O bir adım attığında sen de atmıştın. Ama yine durup bakışmıştınız. Sonra ikinci adım; yine birlikte... Ve sonra hep birlikte yürüyüş... 

Panço bir tek seninle mehter takımı yürüyüşüne katlanıyordu biliyor musun? 

Hoşçakal dost!
Bana öğrettiklerin ve Panço'yla olan dostluğun için teşekkürler!